Ο Αντώνης είναι ήσυχο παιδί. Ευαίσθητος, τους αγαπάει όλους και θέλει να τον αγαπούν.
Ο Αντώνης παύει νάναι ήσυχο παιδί. Νοιώθει γύρω του να πλανιέται περίσσεια αδικία, πόνος, μίσος, διάψευση των ονείρων, εξεγείρεται.
Ο Αντώνης ξαναγίνεται ήσυχο παιδί. Τούδωσαν οι έμποροι των ψυχών μιαν άσπρη σκόνη που μουδιάζει και νεκρώνει το μυαλό και την ψυχή.
Ο Αντώνης είναι πια ήσυχο παιδί - για πάντα - τον σκότωσε μια σύριγγα σ’ ένα βρώμικο δωμάτιο ένα βράδυ σκοτεινό.
Ένα τριαντάφυλλο αποθέτω στον τάφο σου Αντώνη (ή μάλλον καταθέτω μια υπόσχεση: θα υπερασπίζομαι όσους δεν θέλουν να είναι ήσυχα παιδιά - θα παλεύω για όσους τους νεκρώνουν το μυαλό και την ψυχή για να γίνουν ήσυχα παιδιά).
(Αφιερώνεται στον Αντώνη και στο γλυκό του χαμόγελο, που έσβησε για πάντα, μέχρι οι ειδικοί και οι παραειδικοί να πάρουν τις “δέουσες αποφάσεις”, να φτιάξουν σωστούς νόμους και να πάρουν σωστά μέτρα.
Aφιερώνεται στη Μαρία που την έπεισα ν’ αγαπήσει τη ζωή, στη Μαρία που την απελευθέρωσα απ’ τα βρόχια του θανάτου, στη Μαρία που τη βρήκα σπουδάστρια στο ακροατήριο που δίδασκα, στη Μαρία που ζει ευτυχισμένη με τα παιδιά της.)
Γιώργος Συλίκος
