12/02/2009

ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Πρέπει να τονίζεται, με στεντόρειες φωνές, που δυστυχώς ελλείπουν, ότι το πεδίο του Κράτους Δικαίου, όπως όλα τα ευγενή και πολύτιμα ιστορικά πράγματα και προτάγματα, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και εύθραυστο και μπορεί να υποστεί ρωγμώδεις διολισθήσεις και κατολισθήσεις στον ολοκληρωτισμό, που πάντοτε λάθρα υφέρπει και ελλοχεύει στις λόχμες της Ιστορίας.
Στο ιστορικό βάθος, σε σκοτεινό φόντο, όταν το Κράτος Δικαίου, που ετέχθη με μέγιστες ιστορικές ωδίννες, περιδινείται σε δίνες και παλιντόνως ταλαντεύεται
και διαρρέει και καταρρέει, ο Μεσαίωνας και ο ζόφος επελαύνουν και επέρχονται.
Οι αλλοιώσεις και οι ρωγμές του συστήματος αρχών του Κράτους Δικαίου, που επιχειρούνται, υπό το πρόσχημα της "αναγκαιότητας δραστικής και χωρίς δικαιοκρατικούς περιορισμούς αποτελεσματικής καταστολής", είναι βαθιές και δυσεπανόρθωτες και ως καρκινικές μεταστάσεις διαχέονται σε άλλους χώρους και σε όλους τους χώρους.
Στην δικαστηριακή και νομοθετική πρακτική ανάγεται πολλές φορές σε ά-νουν δήθεν “αυτονόητο” ότι ρωγμές στο Κράτος Δικαίου και υποχωρήσεις “μπορούν
να γίνονται σε πεδία, στα οποία (δήθεν) “δικαιολογούνται”.
Προδήλως δεν γίνεται εννοητό και κατανοητό ότι πεδιακές αναιρέσεις, αφαιρέσεις και ρωγμές συνδιαβιβρώσκουν καταλυτικά τον όλο δομικό ιστό του Κράτους Δικαίου, διότι, αν το Κράτος Δικαίου (δυσ)λειτουργικά (ξ)αστοχήσει σε ένα τομέα, (ξ)αστοχεί στο συνολικό δομικό είναι του.
Η απαξιολόγηση και απαξίωση του Κράτους Δικαίου "νομιμοποιεί" "μέτρα τάξης και ασφάλειας" και αποθεσμικές ή παραθεσμικές θεσμοποιήσεις και θεσμοθετήσεις υπερεξουσιών των μηχανισμών καταστολής, που (συν)λειτουργούν ως διάχυτες
νεοπλασματικές εστίες εξαλλοίωσης και τελικά μετάλλαξης (μετατροπής και ανατροπής) του δικαιοκρατικού χαρακτήρα του ποινικού και κατά επαγωγή και του κοινωνικού συστήματος.
Εάν όμως κάποιοι θέλουν να αποβάλουν το Κράτος Δικαίου και τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη, διότι ενοχλούν την “τάξη”, που έχουν στο νοσογόνο μυαλό τους όσοι επιδίδονται σε τέτοιες σκέψεις και πράξεις, πρέπει να είμαστε όλοι
έτοιμοι να υποστούμε τις καταλυτικές συνέπειες της κατάρριψης και απόρριψης του Κράτους Δικαίου και να κλάψουμε πικρά μπροστά στο σκότος, που (επ)έρχεται.
Χρέος της Επιστήμης είναι να υποστηρίζει ανυποχώρητα, άχρι θανάτου, το Κράτος Δικαίου και τους θεσμούς του, που είναι αδιαπραγμάτευτοι και πρέπει να μείνουν απαρασάλευτοι σε όλα τα πεδία και επίπεδα.
Οι σταδιακές παραχωρήσεις συνεπάγονται απαξίωση του Κράτους Δικαίου και μετάλλαξή του σε Κράτος Μη Δικαίου ή Κράτος Αδίκου.
Στο τέλος δεν θα μείνει άλλο εκτός από τρομώδη σκέλεθρα και φαντάσματα σε ένα πεδίο ζόφου, όπου οι νομικοί, σαν στοιχειωμένες, απάξιες του ρόλου τους καρικατούρες, θα περιφέρονται πάνω στα ερείπεια.
Πρέπει επίσης να γίνει εννοητό και κατανοητό, ως α-λήθεια (=αποκάλυψη), ότι σημαντικό και πρακτικά κύριο και καίριο έλλειμμα, συνεπώς έλλειψη και έκλειψη, του Κράτους Δικαίου, συνιστά όχι μόνον η απουσία δικαιοκρατικών διατάξεων ή η θέσπιση εναντίων προς το Κράτος Δικαίου διατάξεων αλλά κυρίως, καιρίως και καταλυτικώς η θέσπιση και θέσμιση “δικαιοκρατικών διατάξεων”, που προβάλλονται επιφατικά και υποβάλλονται στην κοινονοϊκή συλλογική συνείδηση ως δήθεν “δικαιοκρατικές εγγυήσεις”, ενώ στην πραγματικότητα δεν εκπληρώνονται.
Η επικινδυνότητα για το Κράτος Δικαίου αυτής της πρακτικής, δηλαδή της κατά την Ρητορική και όχι κατά την Ουσία, υπόστασης του Κράτους Δικαίου, είναι πρόδηλη και πασίδηλη, διότι οι “δικαιοκρατικές διατάξεις” λειτουργούν ως “χαλκοί ηχόεντες” και “κύμβαλα αλαλάζοντα”, που επιτελούν μια κατ’ επίφαση “νομιμοποίηση” της ουσιώδους αναίρεσης και άρσης των αρχών του Κράτους Δικαίου στην πράξη.
Επομένως η ύπαρξη και λειτουργία ή το έλλειμμα του Κράτους Δικαίου δεν πρέπει να κρίνεται από την ύπαρξη στο κείμενο του νόμου “δικαιοκρατικών εγγυήσεων” αλλά κατά την ουσία (ουσιο-λογικά) από την αδηρίτως συνεπή λειτουργία και την απαρέγκλιτη και αταλάντευτη εφαρμογή τους στην πράξη.
Μια δικαιοκρατική πολιτεία δεν χρειάζεται μόνο “δικαιοκρατικές διατάξεις”, που θα παραμένουν αλλοτριωμένες, ασάλευτες και απολιθωμένες, νεκρές στο μουσειακό μαυσωλείο του κειμένου του Νόμου.
Χρειάζεται μια ζώσα, ενεργή και εναργή πραγματικότητα, που θα πραγματοποιεί τις αρχές του Κράτους Δικαίου και θα τις καθιστά Νομικό Πολιτισμό και καθημερινό βίωμα και αναπόσπαστο μέρος της ζωής των πολιτών της.
Πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι, όταν το νομοθετικό πλαίσιο των θεσμών του Κράτους Δικαίου εμπεριέχει δικλείδες ασφαλείας σε βάρος του Δικαίου (!), δηλαδή ακυρωτικές ή περιοριστικές της εφαρμογής τους ρήτρες, οι οποίες ανατρέπουν εγγενώς ή εκτρέπουν εμμενώς τις ρυθμίσεις, που υποτίθεται ότι προάγουν το Κράτος Δικαίου, ή περιέχει ρήτρες δυνητικής εφαρμογής, δηλαδή ουσιαστικά ρήτρες μη εφαρμογής (!), ή παρουσιάζει δομολειτουργικές ατέλειες και αντιφάσεις και δεν είναι δομημένο κατά λειτουργικό τρόπο (είναι "σύστημα" χωρίς συστηματική δομή !) και έτσι είναι πρακτικά δυσλειτουργικό, ώστε η εφαρμογή του στην πράξη αναστέλλεται ή ακυρώνεται, τότε το Κράτος Δικαίου αυτοαναιρείται και αυτοαπαξιώνεται.
Συνεπώς οι ατέλειες και οι αντιφάσεις, οι ρήτρες αποκλεισμού της εφαρμογής και οι ρήτρες δυνητικής εφαρμογής και γενικά οι ακυρωτικές της λειτουργίας των θεσμών δικλείδες, καθώς και η μη εφαρμογή των ρυθμίσεών του, διαλύει και καταλύει το
Κράτος Δικαίου και αίρει και αναιρεί την ίδα την υπόσταση και την δυναμική του.

Σ’ αυτό το πεδίο κύριος και καίριος πρέπει να είναι ο ρόλος της αληθούς Επιστήμης, που πρέπει να είναι Σκέψη, Γνώση και Λόγος για την Ανθρώπινη Αξία και Ελευθερία, από Ελεύθερους Ανθρώπους για Ελεύθερους Ανθρώπους, με αγάπημα την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη.
Η Επιστήμη, και μάλιστα η Νομική Επιστήμη, δεν μπορεί να είναι εξάρτημα και παράρτημα, θεραπαινίδα και
(παρ)ακόλουθος της εκάστοτε Εξουσίας.

Το τελικό κριτήριο, με το οποίο κρίνεται η νομική πραγματικότητα και η νομική επιστήμη, που, για να είναι Επιστήμη πρέπει να είναι Ελεύθερη και Κριτική, είναι η Δικαιοκρατική Ουσία και όχι η “δικαιοκρατική” επίφαση.
Η Νομική Επιστήμη πρέπει να είναι, με παρρησία και παρουσία, Δικαιοκρατικής Ουσίας Αγωγός, Παραγωγός, Μεταγωγός και Παιδαγωγός.

Γιώργος Συλίκος