ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Στις 16 Δεκεμβρίου του 1915 ο Άλμπερτ Αϊνστάϊν εξέδωσε την Θεωρία της Σχετικότητας.
(Ο Άλμπερτ Αϊνστάϊν υπήρξε επιφανές μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης, της οποίας μέλος αποτελεί και ο υπογράφων το παρόν σημείωμα).
Με απλά λόγια οι βασικές συνέπειες της Θεωρίας της Σχετικότητας, που άλλαξε τη νεότερη αντίληψή μας για το σύμπαν, είναι:
Η ισοδυναμία ενέργειας και μάζας, όπως εκφράζεται στη διάσημη εξίσωση του Αϊνστάϊν
E = mc2 (E = ενέργεια, m = μάζα, c = ταχύτητα του φωτός).
Η εξίσωση αυτή επιφέρει μια σημαντική αλλαγή στο σύγχρονο κοσμοείδωλο, διότι καταδεικνύει (όπως οι Αρχαίοι Έλληνες άριστα γνώριζαν από τα αρχεία της χαμένης
για εμάς κοσμικής γνώσης τους) ότι η ενέργεια και η μάζα είναι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας. Έτσι καταλύεται ο δυϊσμός υλικού σώματος και ενέργειας.
Το υλικό σώμα μπορεί να ενεργοποιηθεί και η ενέργεια να υλοποιηθεί.
Η επανασταστική αλλαγή, που επέφερε στις ιδέες μας για τον χώρο και τον χρόνο.
Η θεωρία της σχετικότητας απέρριψε την ιδέα του απόλυτου χρόνου. Κατά τη θεωρία της σχετικότητας δεν υφίσταται απόλυτος χρόνος και ο κάθε παρατηρητής ενός φαινομένου κίνησης πρέπει να έχει το δικό του μέτρο χρόνου.
Ο χρόνος δεν είναι εντελώς ανεξάρτητος από τον χώρο αλλά ενωμένος με αυτόν σε μια ουσία, τον “χωροχρόνο”.
Ένα γεγονός συμβαίνει σε συγκεκριμένο σημείο στο χώρο και σε συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο. Συνεπώς μπορεί να προσδιορισθεί με τέσσερις (και όχι με τρεις) συντεταγμένες, όπου η τέταρτη συντεταγμένη είναι ο χρόνος.
Η θεωρία της σχετικότητας αποτελεί την επιστημονική βάση για την εννόηση των
μελανών οπών ("μαύρες τρύπες") του σύμπαντος και για τα ταξίδια στον χρόνο,
μια πραγματικότητα που οι Αρχαίοι Έλληνες άριστα γνώριζαν και πραγματοποιούσαν.
Οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζουν ότι η Θεωρία της Σχετικότητας έχει διατυπωθεί από τους Αρχαίους Έλληνες Επιστήμονες.
(Γνωρίζουν βέβαια με βιωματική εννόηση και κατανόηση ότι η εντελέστερη εφαρμογή της αρχής της σχετικότητας είναι το ελληνικό κράτος, όπου όλα είναι σχετικά και ρευστά, με αποτέλεσμα το απόλυτο χάος !).

Γιώργος Συλίκος

Μνήμη Κώστα Βάρναλη

Στις 16 Δεκεμβρίου 1974 πέθανε ο (πραγματικά) μεγάλος ποιητής, πεζογράφος και κριτικός Κώστας Βάρναλης.
Αφουγκράσθηκε και μετουσίωσε σε Ποιητική Τέχνη τους παλμούς της καρδιάς και τις δονήσεις της ψυχής του Ελληνικού λαού, τους πόθους του, τα πάθη του και τα παθήματά του, τα ονείρατα και τις ελπίδες του, τις οπτικές και τις προοπτικές του.
“Φώς που καίει” ο ίδιος, μίλησε για “Ανθρώπους Ζωντανούς και Αληθινούς”, που είναι “Σκλάβοι Πολιορκημένοι” (για να θυμηθούμε έτσι μερικούς από τους τίτλους των σημαντικότερων έργων του).
Αφιερώνω στον Ελληνικό λαό την τελευταία στροφή από τους “Μοιραίους” του Κώστα Βάρναλη, ένα κορυφαίο ποίημα ενάντια σε όλους τους ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΣ και ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΟΥΣ, που είναι τραγικά επίκαιρο όσο ποτέ:
΄Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα, πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα! προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Γιώργος Συλίκος