Όταν πρόκειται να διεκδικήσεις κάτι, πρέπει να το διεκδικείς σωστά !
Πρώτα απ’ όλα ΤΑ “ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ” ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΜΑΡΜΑΡΑ” ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ.
Τα κορυφαία ανθρώπινα καλλιτεχνικά δημιουργήματα, που εκφράζουν τις τέλειες παραστάσεις και διαστάσεις του Θείου και του Ανθρώπινου και τις εντελείς μαθηματικόρρυθμες αναλογίες του Φυσικού και Μεταφυσικού Κόσμου,δεν είναι “μάρμαρα” κι ο Παρθενώνας δεν είναι νταμάρι για να βγάζει “μάρμαρα” !
Μετά η κλεμμένη καρυάτιδα δεν είναι γλυπτό του Παρθενώνα αλλά του Ερεχθείου.
Όταν απαιτούμε ορθά και ζητάμε κάτι δίκαια πρώτα απ’ όλα να ξέρουμε και να διατυπώνουμε ορθά τι απαιτούμε και τι ζητάμε, για να μας ακούνε οι άλλοι
και να μη γελάνε μαζί μας.
Και αφού μάθουμε εμείς τι ζητάμε και αφού οργανώσουμε το πώς θα το ζητήσουμε και αφού ενημερώσουμε τους Έλληνες, που πολλοί δεν έχουν κάνει τον “κόπο” να μπουν μέσα στον ιερό χώρο της Ακρόπολης, μετά να πούμε στους παράνομους κατόχους των γλυπτών της Ακρόπολης την καταλυτική
ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΝΟΣ ΒΡΕΤΑΝΟΥ, ΤΟΥ ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΑ,
ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΟΣΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΓΙΝ
“Ουράνια δάκρυα είδα να κυλούν
απ’ της Αθηνάς τα πελώρια γαλάζια μάτια.
Γλύτωσα απ’ τον πόλεμο και τη φωτιά
γλύτωσα απ’ τον Γότθο και τον Τούρκο
κι’ ήρθες εσύ ο Έλγιν, ο χειρότερος απ’ τους δύο
να μ’ αφανίσεις
να μου ρημάξεις ό,τι μ’ απόμεινε.
Η κατάρα μου σε σένα και τη γενιά σου”.
(Λόρδος Bύρων: Η κατάρα της Αθηνάς).
Γιώργος Συλίκος
11/26/2009
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Το χειρότερο δεν είναι να είσαι απόγονος ανάξιων προγόνων. Το χειρότερο είναι να είσαι ανάξιος απόγονος ενδόξων προγόνων !
Σημασία δεν έχει τι κάνουν οι άλλοι για τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ αλλά τι κάνουμε εμείς.
Πριν κατηγορήσουμε άλλους για όσα κακόβουλα και επίβουλα πράττουν για τη Μακεδονία, μήπως πρέπει να προβούμε σε αυτοαναστόχαση και αυτοκριτική για το
τι ΠΡΑΞΑΜΕ και τι ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ εμείς για τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ;
Εκτός από τον καθρέφτη της ΛΗΘΗΣ, στον οποίο κοιταζόμαστε αυτάρεσκα κάθε μέρα, για να μας πει ότι είμαστε οι καλλίτεροι του κόσμου, για να επιβιώνουμε χωρίς ενοχές στον δανειοβίωτο βίο μας, υπάρχει και ο καθρέφτης της ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
Ενοχλούμαι να ακούω συνέχεια να ασχολούμεθα ασυστόλως, “χωρίς περίσκεψη, χωρίς θλίψη, χωρίς αιδώ”, με το τι κάνουν οι άλλοι για τη Μακεδονία, ενώ μάλλον θα έπρεπε να ασχολούμαστε με το τι κάνουμε εμείς γι’ αυτήν.
Ο παπούς μου, με σημαντική προσωπική του θυσία, που οδήγησε τελικά στον πρόωρο θάνατό του, πολέμησε γενναία για τη Μακεδονία και μπήκε με τον απελευθερωτικό Ελληνικό στρατό στη Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτωβρίου του 1912. Άλλος συγγενής μας ήταν ένας από τους περιφημότερους και επιφανέστερους αγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα.
Ήταν κι οι δυό, όταν αγωνίζονταν τον αγώνα τον πανώριο για ιδανικά και αξίες, σε ηλικία που σήμερα νέοι, που θάπρεπε να είναι η πρωτοπορεία για μια καλλίτερη κοινωνία, σαπίζουν την ικμάδα της νιότης τους και αυτοπαξιώνονται, γιατί εκεί τους έχουν οδηγήσει με τεχνήεσσα χειραγώγηση.
Αυτοί οι μικροί - μεγάλοι ήρωες ΕΠΡΑΞΑΝ κάτι (αυτό που μπορούσαν) για τη Μακεδονία μας.
Εμείς τι ακριβώς ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ;
Ένα ανδριάντα είπαμε να στήσουμε για τον Μέγα Αλέξανδρο στην Αθήνα και αυτός παραμένει και περιμένει στα αζήτητα και δεν στήθηκε ποτέ.
Αλλά και αν είχε στηθεί, ήταν τοποθεσία αυτή που επιλέχτηκε ;
Αντί ο ανδριάντας ενός ενδόξου προγόνου να τοποθετηθεί ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ, σε περίοπτο σημείο, στον γοητευτικό ανηφορικό δρόμο, που ακολουθούν όσοι ανεβαίνουν στον Ιερό Βράχο, επιλέχτηκε να τοποθετηθεί σε ένα σημείο, όπου οι μόνοι που θα τον προσέχουν θα είναι οι μονίμως μποτιλιαρισμένοι εκεί οδηγοί, που κατευθύνονται στο κέντρο της Αθήνας ή έρχονται από αυτό.
Αυτή ήταν η σωστή θέση για τον ανδριάντα του ενδόξου προγόνου, τον οποίο διεκδικούν και άλλοι ως δήθεν “πρόγονό” τους ;
Μήπως αν φερόμαστε έτσι απαξιωτικά στους προγόνους μας, δείχνουμε ότι δεν είμαστε γνήσια παιδιά τους ;
Θυμηθείτε ότι το πρώτο πράγμα που μάθαινε ο πολίτης της Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας ήταν ο σεβασμός στους προγόνους του (“άρξομαι δε από των προγόνων πρώτον, δίκαιον γαρ αυτοίς και πρέπον δε άμα εν τω τοιώδε την τιμήν ταύτην της μνήμης δίδοσθαι” - Επιτάφιος του Περικλή).
Σε επόμενο άρθρο θα σας προσθέσω μια διδακτική Ιστορία, που λίγοι την γνωρίζουν σε μια κοινωνία, που πάσχει έντονα από ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΜΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΦΑΣΙΑ. Ποια δεινά έπαθε από το Ελληνικό Κράτος ο οργανωτής του Μακεδονικού Αγώνα.
Γιώργος Συλίκος
Σημασία δεν έχει τι κάνουν οι άλλοι για τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ αλλά τι κάνουμε εμείς.
Πριν κατηγορήσουμε άλλους για όσα κακόβουλα και επίβουλα πράττουν για τη Μακεδονία, μήπως πρέπει να προβούμε σε αυτοαναστόχαση και αυτοκριτική για το
τι ΠΡΑΞΑΜΕ και τι ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ εμείς για τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ;
Εκτός από τον καθρέφτη της ΛΗΘΗΣ, στον οποίο κοιταζόμαστε αυτάρεσκα κάθε μέρα, για να μας πει ότι είμαστε οι καλλίτεροι του κόσμου, για να επιβιώνουμε χωρίς ενοχές στον δανειοβίωτο βίο μας, υπάρχει και ο καθρέφτης της ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
Ενοχλούμαι να ακούω συνέχεια να ασχολούμεθα ασυστόλως, “χωρίς περίσκεψη, χωρίς θλίψη, χωρίς αιδώ”, με το τι κάνουν οι άλλοι για τη Μακεδονία, ενώ μάλλον θα έπρεπε να ασχολούμαστε με το τι κάνουμε εμείς γι’ αυτήν.
Ο παπούς μου, με σημαντική προσωπική του θυσία, που οδήγησε τελικά στον πρόωρο θάνατό του, πολέμησε γενναία για τη Μακεδονία και μπήκε με τον απελευθερωτικό Ελληνικό στρατό στη Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτωβρίου του 1912. Άλλος συγγενής μας ήταν ένας από τους περιφημότερους και επιφανέστερους αγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα.
Ήταν κι οι δυό, όταν αγωνίζονταν τον αγώνα τον πανώριο για ιδανικά και αξίες, σε ηλικία που σήμερα νέοι, που θάπρεπε να είναι η πρωτοπορεία για μια καλλίτερη κοινωνία, σαπίζουν την ικμάδα της νιότης τους και αυτοπαξιώνονται, γιατί εκεί τους έχουν οδηγήσει με τεχνήεσσα χειραγώγηση.
Αυτοί οι μικροί - μεγάλοι ήρωες ΕΠΡΑΞΑΝ κάτι (αυτό που μπορούσαν) για τη Μακεδονία μας.
Εμείς τι ακριβώς ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ;
Ένα ανδριάντα είπαμε να στήσουμε για τον Μέγα Αλέξανδρο στην Αθήνα και αυτός παραμένει και περιμένει στα αζήτητα και δεν στήθηκε ποτέ.
Αλλά και αν είχε στηθεί, ήταν τοποθεσία αυτή που επιλέχτηκε ;
Αντί ο ανδριάντας ενός ενδόξου προγόνου να τοποθετηθεί ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ, σε περίοπτο σημείο, στον γοητευτικό ανηφορικό δρόμο, που ακολουθούν όσοι ανεβαίνουν στον Ιερό Βράχο, επιλέχτηκε να τοποθετηθεί σε ένα σημείο, όπου οι μόνοι που θα τον προσέχουν θα είναι οι μονίμως μποτιλιαρισμένοι εκεί οδηγοί, που κατευθύνονται στο κέντρο της Αθήνας ή έρχονται από αυτό.
Αυτή ήταν η σωστή θέση για τον ανδριάντα του ενδόξου προγόνου, τον οποίο διεκδικούν και άλλοι ως δήθεν “πρόγονό” τους ;
Μήπως αν φερόμαστε έτσι απαξιωτικά στους προγόνους μας, δείχνουμε ότι δεν είμαστε γνήσια παιδιά τους ;
Θυμηθείτε ότι το πρώτο πράγμα που μάθαινε ο πολίτης της Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας ήταν ο σεβασμός στους προγόνους του (“άρξομαι δε από των προγόνων πρώτον, δίκαιον γαρ αυτοίς και πρέπον δε άμα εν τω τοιώδε την τιμήν ταύτην της μνήμης δίδοσθαι” - Επιτάφιος του Περικλή).
Σε επόμενο άρθρο θα σας προσθέσω μια διδακτική Ιστορία, που λίγοι την γνωρίζουν σε μια κοινωνία, που πάσχει έντονα από ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΜΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΦΑΣΙΑ. Ποια δεινά έπαθε από το Ελληνικό Κράτος ο οργανωτής του Μακεδονικού Αγώνα.
Γιώργος Συλίκος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)