ΣΩΦΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΣΩΦΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ"

ΕΝΑΣ ΑΝΤΙ-ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

Το σωφρονιστικό σύστημα χρειάζεται σωφρονισμό.
Είναι άφρον σωφρονιστικό σύστημα!
Οι νόμοι θα αλλάζουν και θα ξαναλλάζουν. Όμως ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ και άλλα ευαγή "σωφρονιστικά ιδρύματα" δεν θα αλλάζουν και θα παραμένουν απολιθωμένα.
Η λειτουργία του Ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος δεν πρόκειται να αλλάξει χωρίς γενναίες τομές, που θα θεμελιώνονται στην κατανόηση της πραγματικότητας και της λειτουργικής φύσης του.
Η πρακτική εμπειρία μου σαν δικηγόρου από τις φυλακές μου λέει:
Όσο ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΘΗΚΕΣ για να στοιβάζονται, χωρίς λογική και παρά τη λογική, σώματα και ψυχές και όσο ο κρατούμενος θα πάσχει από καταλυτικό λίμνασμα του χρόνου του (και της ψυχής του), ΚΑΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.
Η “επανακοινωνικοποίηση” βέβαια των κρατουμένων και η “βελτίωσή” τους και άλλα τέτοια φληναφήματα αντηχούν βέβαια μόνο σαν τραγικά αστεία σε όσους γνωρίζουν την κατάσταση στις ελληνικές φυλακές, που το μόνο που κάνουν είναι να επιφέρουν αποκοινωνικοποίηση και να μυούν τους πρωτόπειρους κρατουμένους στην εγκληματικότητα και να βελτιώνουν τους πεπειραμένους στην εγκληματική τεχνογνωσία και να τους μετεκπαιδεύουν.
Ένα σημαντικό πρόβλημα των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές είναι το λίμνασμα του χρόνου τους, η πλήρης αδυναμία τους να αξιοποιήσουν δημιουργικά το χρόνο τους.
Στις ελληνικές φυλακές υπάρχει μια άλλη θεωρία της σχετικότητας, που ούτε μπορούσε να φανταστεί ο Αϊνστάϊν: Ο χρόνος πάσχει από μια σχετική βραδύτητα, επιβραδύνεται ριζικά και στο τέλος χάνεται και μαζί του χάνεται η αίσθηση της πραγματικότητας και της κοινωνικής ζώης και η διάθεση και δίψα για ζωή.
Για να καταλάβουν όποιοι παίρνουν αποφάσεις αυτή την πραγματικότητα το καλλίτερο είναι ένα πραγματικό παράδειγμα: Ο κρατούμενος είναι ένας άνθρωπος, που έχει πολλά χρόνια στη φυλακή και του κάνω επισκεπτήριο. Ξαφνικά πιάνει βροχή. Ο κρατούμενος σηκώνεται ευγενικά και κλείνει το ανοικτό παράθυρο της μικρής αίθουσας, που γινόταν τότε το επισκεπτήριο. Γυρνάει και μου λέει: “Είδατε. Μετά από τόσα χρόνια εδώ μέσα μπορώ να καταλαβαίνω ακόμη ότι έξω βρέχει. Οι περισσότεροι εδώ μέσα ούτε το καταλαβαίνουν πια ούτε τους ενδιαφέρει”.
Πώς περιμένουμε σταλήθεια να κοινωνικοποιήσουμε ανθρώπους με ένα θεσμό, που τους αποκοινωνικοποιεί και τους ασυλοποιεί βγάζοντάς τους από την κοινωνική πραγματικότητα και βάζοντάς τους σε ένα αγιάτρευτο περιθώριο ; Σε χώρους, όπου ανεξάρτητα από το είδος και τα αίτια και τη βαρύτητα της πράξης τους μόνο παραβάτες του ποινικού νόμου θα συναναστραφούν ;
Αν δεν αλλάξουν οπτική και προοπτική εκείνοι που παίρνουν τις νομοθετικές αποφάσεις οι φυλακές μόνον βαρύτερη εγκληματικότητα και εχθρούς της κοινωνίας θα παράγουν και τότε “έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης”.
Είμαι (παρ)άφρονας γιατί πιστεύω ότι είναι δυνατός ο σωφρονισμός του ελληνικού σωσφρονιστικού συστήματος.
Είμαι στη διάθεση οποιουδήποτε για προτάσεις. Ξέρω ότι κανείς, εκτός από την Ένωση Ελλήνων Νομικών, δεν πρόκειται να με ακούσει.

Ελπιδοφόρος